کتاب تراژدی هملت از شکسپیر به انگلیسی و فارسی

متن بودن یا نبودن به فارسی

بودن یا نبودن؟ مسئله این است.

آیا شریف تر آنکه تیر و تازیانه‌ی بخت ستم پیشه را تاب آوردن،

یا تیغ برکشیدن در برابر دریای مصائب،

و با جانْ سختی به آن پایان دادن؟

مردن، خفتن، همین و بس!

و با خفتن، گفتن که به دل شکستگی‌ها و هزاران بلای طبیعی،

که میراث تن است پایان دادن؛

چنین فرجامی، سختْ آرزوست.

مردن، خوابیدن، خوابیدن و شاید خواب دیدن،

آه، مسئله همین است!

زیرا در آن خوابِ مرگ،

در آن رهایی از جسم فانی،

آن که چه رؤیاها پدید آید،

به تأمل وا می داردمان،

و همین مصلحت اندیشی است

که عمر مصیبت را چنین دراز می‌کند.

وگرنه کیست که نیش وتحقیر زمانه،

ظلم ظالم، اهانت متکبّر، رنج عشق خوار شده،

اهمال قانون، وقاحت صاحب منصبان،

و دست ردی که فرومایگان، بر سینه‌ی شایستگان شکیبا می‌زنند

را تحمل کند؟

حال آن که می‌تواند با خنجری برهنه،

خود را به دستان خویش آسوده سازد.

کیست که این بارِ گران را تاب آورد،

و زیر زندگیِ ملال آور ناله کند و خون دل خورد؟

اما وحشت از آنچه پس از مرگ پیش آید،

آن سرزمین ناشناخته،

که از سرحدش هیچ مسافری بازنگردد،

عقل را حیران می‌کند

و وا می داردمان تا به تحمل مصیبت هایمان

تن در دهیم،

تا آنکه به مصائبی پناه بریم،

که از آن هیچ نمی‌دانیم.

چنین افکاری ست که ما را

بزدل می‌سازد،

و بدین سان، طرح بی‌رنگ اندیشه،

رنگِ نابِ عزم ما را بی جان می‌کند،

و نیت‌های والایمان،

هر زمان که با احتیاط درآمیزد،

فرومی‌نشیند و جامه‌ی عمل برمی‌اندازد.

دیگر دم فرو بندم،

ای اُفیلیای عزیز، ای پری رو!

باشد که در نیایش‌هایت،

گناهان مرا نیز به یاد آری.

متن بودن یا نبودن به انگلیسی

To be, or not to be, that is the question:
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take Arms against a Sea of troubles,
And by opposing end them: to die, to sleep;
No more; and by a sleep, to say we end
The heart-ache, and the thousand natural shocks
That Flesh is heir to? 'Tis a consummation
Devoutly to be wished. To die, to sleep,
To sleep, perchance to Dream; aye, there's the rub,
For in that sleep of death, what dreams may come,
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause. There's the respect
That makes Calamity of so long life:
For who would bear the Whips and Scorns of time,
The Oppressor's wrong, the proud man's Contumely,
The pangs of dispised Love, the Law’s delay,
The insolence of Office, and the spurns
That patient merit of th'unworthy takes,
When he himself might his Quietus make
With a bare Bodkin? Who would Fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscovered country, from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will,
And makes us rather bear those ills we have,
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all,
And thus the native hue of Resolution
Is sicklied o'er, with the pale cast of Thought,
And enterprises of great pitch and moment,
With this regard their Currents turn awry,
And lose the name of Action. Soft you now,
The fair Ophelia? Nymph, in thy Orisons
Be all my sins remember'd