نقد و بررسی انیمیشن Tomb Raider

آیا انیمیشن توم ریدر هم مثل سایر آثار نتفلیکس تباهه؟

در سال‌های اخیر نتفلیکس (و سایر پلتفرم‌های استریمینگ) بارها سعی کردن تا از روی بازی‌های کامپیوتری مختلف، سریال و انیمیشن بسازند و معمولا هم ناموفق بودند. اخیرا نتفلیکس سراغ سری بازی‌های توم ریدر رفته و یک انیمیشن سریالی تحت عنوان Tomb Raider: The Legend of Lara Croft ساخته و ما هرچند دل خوشی از نتفلیکس نداریم ولی خوب سعی می‌کنیم تا بدون پیش داوری، اندک نقد و بررسی ای بر این انیمیشن ارائه نماییم.

سری بازی‌های مهاجم مقبره!

توم ریدر از قدیمی‌ترین سری بازی‌های کامپیوتریه و طرفداراش متولدین دهه‌های 60 و 70 و 80 شمسی رو شامل می‌شه. این که یه سری بازی از دهه 90 میلادی و با وجود چندین بار تغییر مالکیت و استودیوهای سازنده، هنوز هم سرپا و محبوب باشه، هنر سازندگان و البته با مرام بودن طرفداران گیمر این سری بازی رو می‌رسونه.

توم ریدر تو زمانی عرضه شد که توی بازی‌ها با گذاشتن یک مانع پنج سانتی‌متری جلوی حرکت بازیکن رو می‌گرفتند. توی این شرایط وقتی می‌دیدیم که لارا کرافت رسما از دیوار راست بالا می‌ره و پارکور می‌کنه پشمامون می‌ریخت و حال می‌کردیم.

من خودم اولین توم ریدری که بازی کردم نسخه‌ی Legend بود و بعد از اون همه‌ی نسخه‌های این سری بازی تراز رو زدم. از اون جا که 6 سالی می‌شه که بازی جدیدی از مجموعه‌ی Tomb Raider نیومده بیرون، با وجود خاطرات بسیار بدی که از سریال تباه ویچر ساخت نتفلیکس داشتم، گفتم که یه شانسی به انیمیشن توم ریدر بدم. 

داستان انیمیشن 

سری بازی‌های توم ریدر معمولا الگوی داستانی مشخصی دارند؛ یک شخص یا گروه تبه‌کار به دنبال آثار باستانی‌ای می‌گردند که قدرت‌های فرابشری دارند و این گروه به نحوی به لارا کرافت یا مرحوم پدرش ریچارد کرافت مربوط می‌شه و لارا به دنبال این آثار باستانی و به هدف توقف گروه تبه‌کار، به اقصی نقاط تاریخی جهان سفر می‌کنه.

داستان انیمیشن توم ریدر هم همینه و نکته‌ی جدیدی نداره. ولی خوب داستان، همیشه بخش تراز سری بازی توم ریدر نبوده. توم ریدر به این خاطر ترازه که واقعا حس ماجراجویی، رفتن به جاهای بکر جهان، دیدن آثار تاریخی و اسطوره‌های کشورهای مختلف، سختی صخره نوردی تا رسیدن به قله، حل معماهای فک برانداز، حس تنها بودن تو ناکجا آباد و در نهایت پیدا کردن گنج رو به تصویر می‌کشه. 

سازندگان سریال اگه می‌خوان واقعا چیز خوبی بسازن باید سعی کنن این حال و هوای پشم ریزون سری بازی‌های توم ریدر رو تو انیمیشن ایجاد کنن.

طراحی گرافیکی انیمیشن Tomb Raider

از لحاظ طراحی محیط به نظر من انیمیشن توم ریدر در سطح مناسبی قرار داره. جزئیات عناصر محیط قابل قبوله و عناصر متحرک صفحه هم کم نیست. ضمن این که لوکیشن ها و نحوه‌ی طراحیشون تو انیمیشن، تونسته حال و هوای بازی های توم ریدر رو ایجاد کنه و این خوبه. از نظر من انیمیشن توم ریدر از لحاظ طراحی محیط و جزئیات خیلی بهتر از انیمیشن ویچر خون اژدها، انیمه دوتا و انیمه سایبرپانک عمل کرده.

طراحی شخصیت‌ها هم بد نیست؛ البته در رابطه با طراحی گرافیکی خود لارا کرافت حرف و حدیث زیاده ولی من خیلی واردش نمی‌شم. اونقدر هم بد نیست که بگیم اذیت می‌کنه.

موسیقی متن و صداگذاری انیمیشن توم ریدر

در زمینه‌ی صداگذاری شخصیت‌ها، سازندگان انیمیشن از صداپیشگان سه گانه بازی Survival توم ریدر استفاده کردند. Hayley Atwell مثل بازی جای لارا کرافت حرف زده و دوبلور Jonah هم با بازی یکیه.

استفاده از دوبلورهای بازی برای انیمه حرکت مناسبی بوده و علاوه بر آشناتر بودن طرفدارا با این صداها، حتی احتمال می‌دم که شاید این دو به بهبود کار کلی و ایجاد حس و حال بازی هم کمک کرده باشند.

در رابطه با موسیقی متن، انیمه Tomb Raider متوسط عمل کرده؛ نه خیلی شاخه و نه خیلی ضعیف. من خیلی دوست داشتم تم اهورایی لارا کرافت ساخته‌ی جناب Nathan McCree هم توی انیمیشن به نحوی حضور داشته باشه ولی متاسفانه نبود. در هر صورت تم اصلی موسیقی متن انیمیشن توم ریدر رو این جا می‌ذاریم تا حساب کار دستتون بیاد:

حضور المان‌های بازی در انیمیشن

یکی دیگه از نقاط مثبت انیمیشن حضور المان‌های بازی (معما‌ها، فیزیک، مکانیزم‌ها، سلاح‌ها، آیتم‌ها و حتی یه سری دیالوگ‌های بازی) توی انیمیشن بود. حضور این عناصر، علاوه بر نوستالژیک بودن، باعث می‌شد تا خیال کنیم مثل بازی‌ها، انگار توی انیمیشن هم هستیم و می‌شه گفت روال بود.

معماهای پرتو نور، از نوستالژیک‌ترین پازل‌های سری بازی توم ریدر

گاف‌های پرتعداد، امضای کار نتفلیکس

مگه می‌شه نتفلیکس فیلمی بسازه و توش پر سوتی نباشه؟ نتفلیکس آثارشو رو با کمترین خرج و توی کوتاهترین مدت می‌سازه. بعید می‌دونم چیزی تحت عنوان کنترل کیفیت توی آثار نتفلیکس وجود داشته باشه. صرفا یه شبه چی می‌نویسن و بدون هیچ ویرایشی همونو می‌سازن و بدون هرگونه بازبینی همونو می‌دن بیرون.

سریال توم ریدر هم از این قضیه مستثنی نیست. توی سریاله پره از چیزهایی که توی یه سکانس هست و توی سکانس بعدی کلا فراموش شده. برای مثال همون اول کار یه جا یه تمساح پای لارا کرافت رو گاز می‌گیره و ظاهرا به لارا آسیب جدی می‌زنه، ولی توی سکانس‌های بعدی هیچ اثری از لنگیدن توی لارا حس نمی‌شه و با قدرت تمام نبرد می‌کنه. یه جمله‌ای توی تئاتر هست که می‌گن اگه یک تفنگ توی یک صحنه وجود داشته باشه، باید اون تفنگ شلیک بشه وگرنه حضور تفنگ تو صحنه بی‌فایده و مزخرف بوده. انیمیشن توم ریدر پره از این تفنگ‌های شلیک نشده.

لارا کرافت در پاسارگاد ایران!

توی انیمیشن توم ریدر نتفلیکس، اگه اشتباه نکنم برای اولین بار، لارا کرافت میاد ایران. طرفدارای ایرانی توم ریدر خیلی وقته منتظر این اتفاق بودن و معمولا هم از تخت جمشید به عنوان مقصد احتمالی‌اش یاد می‌شد ولی خوب این جا بالاخره لارا کرافت میاد ایران ولی به جای تخت جمشید می‌ره مقبره‌ی کوروش؛ البته نه خود مقبره، بلکه فاصله‌ی چند کیلومتریش!

جوری که انیمیشن توم ریدر ایران رو نشون می‌ده، اینطور نیست که بگیم می‌خواد ایران رو یه جای درب و داغون نشون بده ولی اصلا شباهتی به واقعیت نداره و از روی تصورات نویسندگان ساخته شده. بعید می‌دونم سازندگان انیمیشن توم ریدر حتی یک بار ایران رو سرچ کرده باشن و همینجوری از روی هوا پاسارگاد که نمی‌شه گفت ولی استان فارس رو ساختن. 

همون اول که لارا می‌خواد بره پاسارگاد، به بهانه‌ی این که پاسارگاد یه محیط هوایی محافظت شدست (چرا آخه؟؟؟) با سختی و رو انداختن به یه نفر، یه هواپیمای احتمالا رادار گریز جور می‌کنه و با چتر نجات می‌پره تو صحرای نزدیک آرامگاه کوروش کبیر. در حالی که می‌تونست عین بچه‌ی آدم با هواپیمای مسافری بیاد ایران و با اتوبوس و ماشین و قطار بره پاسارگاد!

این عدم تطابق با واقعیت ما رو راجع به بخش‌های دیگه‌ی ماجراجویی لارا هم به شک می‌اندازه. نکنه مثلا بخش کشور چین‌اش هم ربطی به واقعیت نداشته باشه؟

نام‌گذاری بی‌معنا

اسم این انیمیشن سریالی، Tomb Raider: The Legend of Lara Croft یا به فارسی مهاجم مقبره: افسانه‌ی لارا کرافت ئه. یعنی از این اسم بدیهی‌تر و خز و خیل‌تر نمی‌تونستن برای این انیمیشن پیدا کنند. سازندگان نتفلیکس حتی تو اسم هم نمی‌تونند خلاقیتی به خرج بدند چه برسه به خود انیمیشن. حتی اگه یه اسم کاملا بدیهی مثل چمی‌دونم The Legend of Four Boxes می‌ذاشتن، بهتر از این اسم فعلی بود.

لارا کرافت در حال روی آوردن به تاکتیک آخر خاندان جوستار

افسوس فایده نداره

انیمیشن توم ریدر، اثر هنری ترازی که مدنظر ما هست، نیست. هرچند با یه سری ویرایش‌های کوچولو می‌شد خیلی بهترش کرد ولی بازم تراز نمی‌شد. ولی خوب از طرفی نمی‌شه گفت که کاملا تباه بود و یک بار دیدنش برای گذران اوقات فراغت رواله. حداقل مثل چمی‌دونم سریال ویچر یا انیمه‌ی دوتا نیست که دیدنش ارمغانی جز اعصاب خوردی نداشته باشه و آدمو به این نتیجه برسونه  که عجب غلطی کردیم این سریال رو دیدیم. حتی می‌شه گفت که سریال خیلی woke هم نیست و همینم توی سال 2024 غنیمته.

در هر صورت انیمیشن توم ریدر یه اثر قابل تحمله که هنوز کورسوی امیدی برای فصل دومش باقی می‌ذاره. به شرطی که سازندگان سریال در درجه‌ی اول، انقدر از سر باز نکنن و برای اثرشون ارزش قائل بشن و همچنین به هوادارای سری بازی‌ها احترام بذارند و ازشون در ساخت فصل بعدی کمک بگیرند. کارهایی که واقعا انجامشون سخت نیست ولی متاسفانه از شرکتی مثل نتفلیکس بعیده!

تلمیح به ضربه‌ی هامون تق تقی جوزف جوستار در انیمیشن توم ریدر

در هر صورت من اگه بخوام به فصل اول انیمیشن سریالی توم ریدر یک نمره‌ای بدم، فکر کنم 6.75 از 10 براش مناسب باشه.